Passo Giovo: met mijn hoofd in de wolken...

Op de derde (en laatste) dag van ons verblijf in San Leonardo stond de Passo Giovo (Jauvenpass) op het programma. Het was nog even onzeker of dit wel zou doorgaan, omdat Nicole gistermiddag een ongeluk had gehad in de sauna van het hotel (flinke brandwonden in gezicht, hals en borst). Er was even paniek, maar na een bezoek aan het ziekenhuis in Merano leek het allemaal gelukkig mee te vallen (was het de wonderzalf, of waren het de magische woorden van de uiterst charmante Italiaanse dokter?). De pijn was in ieder geval verholpen. De schade was heel vervelend, maar normaal gesproken zou alles na verloop van tijd weer moeten herstellen.

Nicole wilde haar vakantie niet laten bederven door dit incident. Wij zouden dus allemaal de Passo Giovo opgaan: ik om te fietsen, Nicole samen met Stan om de geplande geocaches op te zoeken. Op de heenreis naar het hotel waren wij al met de auto over deze pas gereden. Ook toen lag de pas (net als vandaag) in een deken van wolken. Ik wist dus dat ik op een gegeven moment door een hele vette mist zou moeten rijden, waarbij je nauwelijks een hand voor ogen kan zien. Geen plezierig vooruitzicht...

De ruim 1400 hoogtemeters werden gelijkmatig opgediend over deze 20 kilometers lange tocht (7% gemiddeld). Al vrij snel passeerde ik Nicole en Stan die mij vanaf de kant van de weg stonden aan te moedigen. Stan vroeg mij of het makkelijk ging... Zag het er zo goed uit dan? Ik moet bekennen dat ik op reserves reed. Er zouden nog voldoende kilometers komen om mijn energie kwijt te raken, dus ik hield mij nog een beetje in. Het was een heerlijke klim door een bosrijke omgeving. Ik genoot van de zeer fraaie uitzichten die zich af en toe aandienden.
"Wat gaat het lekker! Zou ik hier al gaan versnellen? Nee, nog even wachten..."
"Wat gaat het lekker! Zou ik hier al gaan versnellen? Nee, nog even wachten..."
"Wat gaat het lekker! Zou ik hier al gaan versnellen? Nee, nog even wachten..."
"Wat gaat het lekker! Zou ik hier al gaan versnellen? Nee, nog even wachten..."
...
Deze gedachten vergezelden mij kilometers lang. Voordat ik er erg in had was de boomgrens bereikt. Mistflarden zochten elkaar op en vormden samen een dikke deken van witte niks. Mijn belevingswereld werd teruggebracht naar meter voor mijn voorwiel. Veel meer dan dat kon ik niet zien. Af en toe kwamen er lampen op mij afrijden. Ik vond het best een beetje spannend... Zou ik wel op tijd worden gezien? En hoe zit het met het verkeer dat mij van achteren nadert? Gelukkig reden de auto's en motoren ook heel voorzichtig, waardoor het geen moment echt gevaarlijk is geworden.

Met het verdwijnen van het zicht verdween ook mijn gevoel voor tijd. Hierdoor had ik de top van de berg bereikt voordat ik er erg in had. Door de vette mist dit keer geen indrukwekkende vergezichten als achtergrond op de foto van die ik van mij liet mij laten op de top van de berg. In plaats daarvan een grauw, spookachtig plaatje. Heeft ook wel wat!

De motorrijder die mij vereeuwigde was ik al eerder onderweg tegengekomen. "Wat heb je die laatste kilometers snel gedaan!" Dat was nog eens goed voor mijn ego!!! Een compleet leger met feel good psychologen, tsjakka goeroe's en mental coaches zou in geen jaren in staat zijn geweest om het effect van dit ene zinnetje te evenaren! Ik voelde mij een gelukkig mens.

Op deze hoogte door de mist rijden is trouwens best koud joh! Gelukkig was ik de les die de Passo Rombo mij had geleerd niet vergeten: ik had een windstopper bij mij voor de afdaling. Tijdens het eerste deel van de afdaling reed ik natuurlijk heel voorzichtig, maar toen het wolkendek weer daar was waar het hoort te zijn (boven mijn hoofd) kon ik wat meer vaart maken. Het was nog even schrikken toen ik met mijn voorwiel in een scheur in het asfalt terecht kwam. Ik realiseerde mij dat een vaartje van zo'n 50 km per uur opgeteld bij zo'n scheur in het wegdek een volgend bezoekje aan het ziekenhuis in Merano had kunnen zijn. Gelukkig bleef mij dit bespaard; heelhuids bereikte ik het hotel.

Ik heb drie fantastische fietsdagen gehad in San Leonardo. Jammer alleen van die smerige nasmaak die het hotel ons heeft bezorgd. En nu maar hopen dat DAS rechtsbijstand er in zal slagen om het hotel te laten voelen wat verantwoordelijkheid voor je gasten betekent.